To jedna z tych niewielu książek które w mojej ocenie zasługują na miano „wybitna”. Jedyną jej „wadą” jest to że czyta się wspaniale, czyli za szybko. A potem pozostaje już tylko tęsknota za jej bohaterami. Nie można oderwać myśli od Maruszki, Kaszmiry i ich historii. To swego rodzaju paradoks że tak dobrą pozycję czyta się szybko, bo inaczej nie można, bo jest tak ciekawa że zarywa się noce i czyta ją w każdej wolnej chwili, by z żalem w końcu stwierdzić że to już koniec opowieści… Książka jest naprawdę niesamowita, po prostu cudna, chociaż opowiada wcale nie o „cudnych” czasach i zdarzeniach. Mam nadzieję że autorka jeszcze coś kiedyś napisze, bo powinna, bo ma ku temu dar niezaprzeczalny… Polecam z czystym sumieniem.